شنبه, 4 فوریه 2017

مارک و پلو

مارک و پلو مجموعه ای از سفرنامه ها و عکس هاست که منصور ضابطیان آن را خلق کرده است. کتابی که به کشورها و شهرهای مختلف می رود و امکان ندارد خواننده بعد از خواندن آن به فکر سفر خارج از کشور نیفتد.

همه چیز برای منصور ضابطیان در ظهر یک روز تابستان در سال ۱۳۷۷ شروع می شود که دوستش فرشید به او پیشنهاد سفر به ترکیه را می دهد. از آن زمان به بعد به گفته خود نویسنده جهانگردی و ایرانگردی به یکی از برنامه های همیشگی زندگی اش تبدیل شده است.

نوشته های کتاب مارک و پلو در مورد هر کشور و شهر بسیار ساده و با لحن صمیمانه نوشته شده است. از این رو میشه گفت که کتاب متن بسیار خوبی دارد. اما عکس های کتاب اصلا نظر شما را جلب نمی کنند. هیچکدام از عکس ها توضیحی ندارند و خواننده خودش باید حدس بزند که آیا این عکس ها ربطی به نوشته ها دارد یا نه. به طور کلی در تمام کتاب شاید بتوانید یک یا دو عکس نسبتا خوب پیدا کنید که ارزش آن را داشته باشد با دقت به آن نگاه کنید.

نویسنده تمام سفرهایی را که در کتاب آورده است تا قبل از سال ۱۳۸۹ رفته است.

مرور کتاب مارک و پلو

فرانسه – کشوری که به درستی آن را پایتخت فرهنگی اروپا می نامند.

پاشو! پاشو… الان تلویزیون اعلام کرد که از ظهر به بعد توی یکی از خیابونای اصلی، سیاه پوستا یک کارناوال عظیم برگزار می کنن. سر میز صبحانه از او می پرسم: " راستی این کارناوال به چه مناسبتی برگزار می شود؟" دوستم می خندد و می گوید: " اینجا معمولا اول کارناوال برگزار می کنند، بعد دنبال مناسبتش می گردند."

پارک لوکزامبورگ در مرکز پاریس یکی از جاهایی است که تعداد عظیم کتابخوان های آن هر تازه واردی را به حیرت می اندازد.

نمی شود آدم به پاریس برود و بخشی از دلش را آنجا جا نگذارد.

شکایتی از نویسنده – در میان خاطره های خوب پاریس نویسنده گزارشی از روند درمان مهرانه، دختر ایرانی که برای معالجه به پاریس رفته است را می آورد. ماجرایی که غرور می آفریند. اینکه چطور ملت ایران هزینه درمان او را جمع می کنند و او را برای درمان روانه فرانسه می کنند. اما وقتی تمام ماجرا را می خوانید نویسنده آنقدر اتفاقات تلخ را شرح می دهد که قلب شما را به درد می آورد. در آخر هم هیچ صحبتی از نتیجه کار و درمان مهرانه ارائه نمی کند. همین موضوع باعث شد من به شخصه نتوانم کتاب را ادامه دهم. امیدوارم نویسنده اگر خبر خوبی از درمان مهرانه دارد در چاپ های بعدی آن را ذکر کند.

اسپانیا – اسپانیا ترکیبی است از زیبایی، مهربانی، صراحت، معماری و…

بین اروپایی ها، خونگرم ترین جوان ها، بچه های ایتالیا و اسپانیا هستند. براى ارتباط برقرار کردن با یک فرانسوى یا سوئدى باید دست کم نیم ساعت با او حرف بزنید و درباره اش سؤال کنید تا او اولین سؤال را از شما بپرسد. ولى کافیست به یک ایتالیایى یا اسپانیایى سلام کنید، بعد از پنج دقیقه می فهمید که اصل و نصب او به کجاى ایتالیا یا اسپانیا میرسد و دختر خاله ى مادرش پارسال تعطیلات را کجا گذرانده!

لبنان – سرزمین آواز و زیتون

در لبنان آدم احساس امنیت می کند. هیچ وقت نگران این نیست که مبادا کسی جیبش را بزند، مبادا کسی سرش کلاه بگذارد، مبادا کسی بقیه پولش را پس ندهد و… یک نوع درستکاری در رفتار همه آن ها به چشم می خورد که آدم را شیفته خود می کند.

هندوستان – جایی شبیه خودش

وقتی قرار شد به دیدن موزه گاندی برویم، انتظار داشتم در آستانه یک عمارت عظیم و پرشکوه قرار بگیرم. اما موزه گاندی به سادگی خود گاندی بود.

ایتالیا – اتریش — آدم ها را می توان به دو دسته تقسیم کرد، آن هایی که ایتالیا را دیده اند و آن هایی که ایتالیا را ندیده اند.

با آنکه وقتی در رم هستید انگار توی دل تاریخ زندگی می کنید، با این که وقتی در میلان هستید، می توانید به هرچه، هرچه، هرچه که بخواهید در لحظه دسترسی داشته باشید، با آنکه ونیز به گمان من حیرت انگیزترین نقطه دنیاست… اما همه این ها به یک وجب خاک ایران نمی ارزد.

ارمنستان – انجیل و پیانو

اگر قصد جهانگردی دارید و در یک برنامه ریزی درازمدت می خواهید همه دنیا را ببینید، توصیه می کنم حتما سری به ارمنستان بزنید و لذت ببرید. اما اگر با یک بودجه و زمان محدود، فقط یک بار قصد سر زدن به خارج از ایران را دارید، بهتر است سرزمین های دیگری را انتخاب کنید.

کره جنوبی – دوری راه، گرانی سرسام آور، سختی صدور ویزا و…

هماهنگ شدن با برنامه ریزی دقیق و آهنین کره ای ها، برای کسی که با سیستم ایرانی رشد پیدا کرده است کمی خست است، اما غیرممکن نیست.

ایالات متحده آمریکا – نهایت فقر و ثروت

نیویورک… چه چیزی می توان درباره این شهر گفت؟ نیویورک هم از آن دسته شهرهایی است که نمی شود آن را با واژه ها تصور کرد. دست شبیه ونیز یا شیراز که به کار بردن واژه ها نمی تواند این شهرها را تعریف کند.

شهری ۸ میلیونی در هجوم آسمانخراش ها. همیشه شنیده بودم که در نیویورک آن هایی که سرشان رو به بالاست، تازه واردها هستند و حالا می بینم که این نکته کاملا درست است.